पंढरपुरीचा निळा
पंढरपुरीचा निळा लावण्याचा पुतळा ।
विठा देखियेला डोळां बाईये वो ॥१॥
वेधलें वो मन तयाचिया गुणीं ।
क्षणभर न विसंबे विठ्ठलरुक्मिणी ॥२॥
पौर्णिमिचें चांदिणें क्षणाक्षणां होय उणें ।
तैसें माझें जिणें एका विठ्ठलेंवीण ॥३॥
बाप रखुमादेविवरू विठ्ठलुचि पुरें ।
चित्त चैतन्य मुरे बांईये वो ॥४॥
विठा देखियेला डोळां बाईये वो ॥१॥
वेधलें वो मन तयाचिया गुणीं ।
क्षणभर न विसंबे विठ्ठलरुक्मिणी ॥२॥
पौर्णिमिचें चांदिणें क्षणाक्षणां होय उणें ।
तैसें माझें जिणें एका विठ्ठलेंवीण ॥३॥
बाप रखुमादेविवरू विठ्ठलुचि पुरें ।
चित्त चैतन्य मुरे बांईये वो ॥४॥