श्लोक २२ वा

एते वै भगवद्रूपं विश्वं सदसदात्मकम् ।

आत्मनोऽव्यतिरेकेण पश्यन्तो व्यचरन्महीम् ॥२२॥

ते वेगळे दिसती नवांक । परी भगवद्रूपें अवघे एक ।

संतासंत जन अनेक । आपणांसगट देख एकत्वें पाहती ॥८५॥

त्यांसी तंव असंतता । उरली नाहीं सर्वथा ।

संत म्हणावया पुरता । भेदु न ये हाता चिन्मयत्वें ॥८६॥

जग परिपूर्ण भगवंतें । आपण वेगळा नुरे तेथें ।

तंव भगवद्रूप समस्तें । भूतें महाभूतें स्वयें देखे ॥८७॥

हेंहीं देखतें देखणें । तेंही स्वयें आपण होणें ।

होणें न होणें येणें जाणें । हीं गिळूनि लक्षणें विचरती मही ॥८८॥