श्लोक ४३ वा
दत्वाऽऽचमनमुच्छेषं; विष्वक्सेनाय कल्पयेत् ।
मुखवासं सुरभिमत्ताम्बूलाद्यमथार्हयेत् ॥४३॥
एवं विसर्जिलिया ध्यान । झालें देवाचें भोजन ।
ऐसें भावूनि आपण । शुद्धाचमन अर्पावें ॥२६॥
अग्नीमाजील मूर्तिध्यान । प्रतिमा पूजिली जे आपण ।
दोहीं ठायीं शुद्धाचमन । यथोक्त जाण करावें ॥२७॥
देवाचिया भुक्तशेषासी । भाग द्यावा विष्वक्सेनासी ।
मग काढूनि उच्छिष्टासी । द्यावें देवासी करोद्वर्तन ॥२८॥
कापुरें घोळिवा सुपारी फोडी । सुवर्णवर्णा पानांची विडी ।
काथ सुवासिला परवडीं । अभिनव गोडी तांबूला ॥२९॥
एळा लवंगा कंकोळ । अल्प अर्पिलें जातीफळ ।
सुरंग रंगलें तांबूल । दिसे मुखकमळ साजिरें ॥३३०॥
चोवा कस्तूरी बुका सधर । अर्पूनि पुष्पांजळीसंभार ।
जेणें शीघ्र संतोषे श्रीधर । तें प्रेम साचार हरि सांगे ॥३१॥