ये पहाटचा वर तारा

जागशी जरी सुकुमारी हे कुमरि, उघड या दारा.

शेवटला देत पहारा ये पहाटचा वर तारा. ध्रु०

तोडोनि मोहमायेतें

करिं धाइ वनीं जायातें;

राहुं दे शालुशालीतें,

राहू दे तुझ्या मणिहारा. १

पळ खरा कठिण मज कळतें,

सोडुनिया नातेंगोतें

जायचें घोर रानातें

कळ सोस करूनि विचारा. २

विकतिल तुज दादा आई,

गृह शून्य, गृहिं न या राहीं,

येथे सुख पळभर नाहीं-

सोड ही मनोहर कारा. ३

नरमांसा टपती रानीं

पशु, बरे राक्षसाहूनी

विकती जे जरठा तरुणी-

निजमांस नेति बाजरा. ४

तुजसाठीं सोडुनि माया

जाहलों सिद्ध टाकाया

गणगोत, मित्र सर्वां या-

सुंदरी, तशा घरदारा. ५

तूं जिथे, सदा सुख तेथे

तूं जिथे नगर वनही तें;

तूं जिथे दरी घर मज तें,

चल वनीं थाटुं संसारा. ६

नभ निर्मल जीवित्वाचें

जरि भाळीं नाहीं अमुचे;

हरिचाप होउं मेघाचें;

चल एकमेक कांतारा. ७