रे अजात अज्ञात सखे जन !

पंजरीं पांखरूं फडफडतें,

आदळी पंख, शिर आपटतें. ध्रु०

वर्तमान, तुझि अजस्त्र कारा,

कुठुनि निघाया न दिसे थारा,

बाहेरिल नच फिरके वारा,

आंतलय आंत मन हें कुढतें. १

भविष्याचिया दूर कडांवरि,

सखे घुमविती मंजुळ बांसरि,

अंधुक मंदचि येति लकेरी,

भडभडे ऊर, मन तडफडतें. २

रे अजात अज्ञात सखे जन !

जेव्हां तुमची होय आठवण

विसरे मन भिंतीचें वेष्टण

शिर भिंतीवर निघतां फुटतें. ३

ह्रदयाच्या माझ्या आकाशीं

आंतिल सूर्याचिया प्रकाशीं

तुमच्या छाया पडतां त्यांशीं

कुजबुजे, रमे मन, बडबडतें. ४

या कुजबुजिच्या अंधुक ताना

शतकांतुनि का रिघतिल काना ?

डोलवाल का सांगा माना,

का स्मराल मन जें धडपडतें ? ५