अपकारी आला द्वारीं उभा ठे...

अपकारी आला द्वारीं उभा ठेला । दुःखें पीडियेला शांतवी जो ॥१॥

तोचि साधु भला नको टिळे माळा । देवाला कंटाळा सोंगाचा ह्या ॥२॥

दया क्षमा शांति नित्याचे सांगाती । क्रोध नसे चित्तीं देव तोचि ॥३॥

अभय अचल मन तें निर्मळ । जैसें गंगाजळ वंद्य लोकीं ॥४॥

स्वप्नीं परनिंदा नसे नीच धंदा । परोपरी वंदा जीवें भावें ॥५॥

देहदंड खंड पापाचें उदंड । मायामय बंड जेथें नसे ॥६॥

राही तो स्मशानीं ’रंग’ जनीं वनीं । साक्षाज्जनार्दनीं भेद नसे ॥७॥