अखेरची इच्छा

पुढे मी वाचू लागलो त्यात चंद्रकांतने लिहिले होते.

तो प्रवासी माझ्या समोर उभा होता, माझ्याकडे शांत, निर्विकार अभिव्यक्तीने पाहत होता.

मी काहीतरी बोलण्यासाठी पुढे गेलो  पण मी वाचा गमावली होती. माझा हा निरर्थक प्रयत्न पाहून तो प्रवासी जोरजोरात हसला.

तो म्हणाला "तुझे सर्व प्रयत्न व्यर्थ आहेत."

ती व्यक्ती दुसरा तिसरा कोणी नसून माझ्या स्वतःच्या शरीरात वास करणारा तोच अघोरी संन्यासी होता.

तो हसून म्हणाला “तुला इच्छामरणाची शक्ती हवी होती म्हणून मी ती तुला दिली. मला तुझ्या शरीराची गरज होती म्हणून मी ते घेतले. आता मला साठ वर्षे कोणतेही नवीन शरीर मिळवण्याचा त्रास नाही. समजले ...? " .

माझ्या अज्ञानाचा फायदा घेऊन त्या कपटी साधूने स्वतःचा स्वार्थ साधला होता. या प्रयोगामुळेच माझ्या प्राणापेक्षा प्रिय असलेल्या सारिकाला भीतीचा सामना करून जीव गमवावा लागला.जी समाजातील सर्व बंधने झुगारून आणि लोकनिंदेची पर्वा न करता त्या दिवशी सकाळी मला भेटायला आली.

अचानक माझ्या मनात त्या कपटी आणि क्रूर साधूला मारण्याची एक भयंकर इच्छा निर्माण झाली. पण, मी त्याला वचन दिले होते की मी स्वतःला बघू शकेन पण मी त्याला स्पर्शही करणार नाही किंवा मी त्याचे कोणतेही नुकसान करू शकणार नाही. बरं, माझी कथा इथेच संपते. मी पराभूत आहे.

मला आता आणखी दहा वर्षे जगावे लागेल सांगाडा म्हणून...!

शेवटी, मी  तुम्हाला माझा आणि सारिकाचा सांगाडा पुन्हा येथेच दहन करण्याची विनंती करतो. जर या जगात माझ्यासाठी कुठे शांतता असेल तर फक्त हि एकच जागा आहे.

माझी आणखी एक विनंती आहे, जर तुम्ही माझे पुस्तक छापून आणाल तर माझ्या आत्म्याला शांती लाभेल"