जयंता 6

“जयंता, मला आता सवयच झाली आहे दिवसभर काम करण्याची. बैल घाण्याला न जुंपला तरच आजारी पडायचा. परंतु माझ्याबरोबर लहान वयात तुम्हासही घाण्याला जंपून घ्यावे लागत आहे, याचे वाईट वाटते.”

“तुम्ही वाईट नका वाटून घेऊ. कर्तव्य म्हणून सारे आनंदाने करायला हवे. आई किती कष्ट करते! दळणसुद्धा घरी दळते. आणि गंगूताईला बरे नसते तरी ती आईला हात लावते. तुम्ही निजा, सारी निजा.”

“तू बोलू नकोस. पडून राहा.” वडील त्याच्या डोक्यावर हात ठेवून म्हणाले.

जयंता शांतपणे डोळे मिटून पडला. आई नि गंगू अंथरुणावर पडल्या. वडील जयंताजवळ बसले होते.

बराच वेळ झाला. बाराचा सुमारा असावा. सिनेमा सुटून मंडळी परत जात असावी. जयंताने डोळे उघडले.

“बाबा, मी नोकरी धरली, किती छान केले नाही? तुमची चिंता थोडी कमी केली. गंगूताईला इंजेक्शने घेता येतील. आता पैसे पुरतील.”

“होय हो बाळ. तू बरा हो म्हणजे झाले.”

“मी बरा नाही झालो तरी गंगूताई बरी होईल. ती मग मदत करील.”

पुन्हा खोलीत शांतता होती आणि गंगू उठली.

“बाबा, तुम्ही पडा” ती म्हणाली.

आणि ते झोपले. बहीण भावाजवळ बसली होती.

“तू आईला नको उठवू.” जयंता म्हणाला.

“बरे हो” ती म्हणाली.