आशा-निराशा 18
“माझी मुलगी मेली !”
“बाबा, मुलीला क्षमा करा.”
“तुझे काळे तोंड मला दाखवू नको. तुझ्या जाराकडे तू जा.”
“बाबा काय बोलता? उदय माझा पती आहे.”
“चालती हो ! का मारू खेटरे?”
“बाबा, उदय कोठे आहे?”
तो मेला. तू मर.”
“सांगा कोठे आहे तो? तुम्ही त्याला काय सांगितलेत?”
“तुझ्या सरलेने जीव दिला असे सांगितले.”
“अरेरे ! बाबा, काय हे केलेत?”
“तूही लौकर जीव दे जा. त्याने जीव दिला असेल. म्हणाला, सरला नसेल तर मी तरी कशाला जगू? मी त्याला म्हटले, लौकर जीव दे. ती तुझी वर वाट पाहात असेल. मर लौकर. पडा नरकात, मारा मिठया.”
“बाबा !”
“नीघ येथून ! नीघ ! चांडाळणी, नीघ !”
“जाते बाबा. तुमचे पितृहृदय एक दिवस विरघळेल व “सरला, सरला” म्हणून टाहो फोडील.”
सरला घरातून बाहेर पडली. रमाबाई व विश्वासराव वरून बघत होती. कोठे जाणार सरला?