गब्बूशेट 6

“शेटजी, मला मुक्त करा येथून. मी तुमची मुलगी आहे. मला पदरात घ्या. मला यांनी फसवून येथे आणले. तुम्ही रामाची भक्ती करता आणि असे कसे वागता? तुम्ही का माझ्यासाठी आलेत?”

“हो. तुझ्यासाठी !”

“मला सोडविण्यासाठी?”

“दुस-यांपासून सोडविण्यासाठी. तुझ्या अंगाला इतर कोणी स्पर्श करणार नाही. तू खास माझी. काळजी नको करू. वाटेल त्याने तुला हुंगावे असे नाही होणार. तू स्वर्गातील फूल आहेस. हा घे तुला हार. घाल गळयात.”

“शेटजी, या गळयाला फास लावायला तो उपयोगी पडेल का? काय बोलता तुम्ही? तुमची जीभ झडत कशी नाही? तुम्हांला का तुमचे घर नाही? येथे कशाला शेण खायला येता?”

“किती सुंदर दिसता तुम्ही? कसे छान बोलता !”

“नीघ येथून, पापी मेला !”

“परंतु या पाप्याच्या स्पर्शाने तू एक दिवस मुक्त होशील. आज तू तिरस्कार कर. परंतु एक दिवस मला आलिंगन देशील. प्रथम राग नंतर लोभ. त्यातील मौज काही न्यारी आहे. परंतु मी तुला अभिवचन देतो की, माझ्याशिवाय तुझ्याकडे कोणी येणार नाही. भिऊ नकोस. आज मी जातो. अतृप्त मनाने जातो. परंतु एक दिवस तृप्ती होईल. जाऊ?”

“नीघ चांडाळा ! तुझे दर्शनही नको !”

“मग का इतर कुत्र्यांची दर्शने हवीत?”

“शेटजी, चला. थोडी ती गोडी.”

“सुंदरा, येतो हां.”

शेटजी, भटजी, ती दुष्ट बया, सारी गेली. सरला तेथे बसली होती. कधी संपणार हा नरकवास, असे मनात येऊन ती रडत होती. किती दिवस बिचारी रडणार? ते डोळे का फक्त रडण्यासाठीच जन्मले होते?

शेटजी व भटजी मोटारीत बसून गेले. बंगल्यात परत आले.

“शेटजी, कसे होते रूप? कशी कोमलता? तरी ती नीट खातपीत नाही. परंतु चंद्र क्षीण झाला तरी त्याचे सौंदर्य का लपणार आहे?”