गब्बूशेट 7
“रामभटजी, आज डोळे धन्य झाले. रामरायाची कृपा म्हणून त्या सुंदरीचे दर्शन झाले. परंतु लक्षात ठेवा. तिचा पहिला आनंद मी लुटणार. दुसर्या कोणी तिचा स्वीकार करता कामा नये. मी विटलो म्हणजे मग दुसरे. मला कंटाळा येईपर्यन्त तिचा मीच भोक्ता. समजले ना?”
“ती व्यवस्था मी करतो.”
“किती महिने वाट पाहायची?”
“आता कार्तिक संपेल. चार महिने राहिले.”
“हां हां म्हणता जातील. मी मधून मधून येत जाईन. तिचे दर्शन घेत जाईन. आणि एक दिवस सुखाचा उजाडेल. झिडकारणारी ही सुंदरा मला मिठी मारील. आजपर्यंत मी कोठे माघार घेतली नाही. ती येथे कशी येऊ?”
“माघार घेण्याचा काय प्रश्न? आजही तिला नसते का जवळ घेता आले? परंतु न जाणो, एखादे वेळेस काही करायची. जरा गोडीने घ्यावे असे ठरले आहे. तीनचार महिने आता जातील. स्वत:चे हाल ती किती दिवस करून घेईल?”
“कशी बोले, कशी रागाने बघे.”
“परंतु सुंदरीचा रागही सुंदर असतो. जे सुंदर असतात त्यांचे सारे सुंदरच दिसते. त्यांना सारे साहून दिसते. त्यांचे रडणे गोड, हसणे गोड, बोलणे गोड, चालणे गोड, रागवणे गोड, रूसणे गोड ! ते एक अपूर्व दर्शन असते. क्षणाक्षणाला रंग बदलतात. छटा बदलतात.”
“भटजी, तुमची मात्र मजा आहे. तुम्हाला नित्य नूतन दर्शने !”
“परंतु दर्शनेच !”
“कमिशनही मिळते ना?”
“शेटजी, परंतु नुसते पैसे का चाटायचे?”
“रामरायाची तुमच्यावरही कृपा होईल. इच्छित भोग मिळतील.”
“मग उद्या सभा घ्यायची का?”
“बारीकसारीक सभेचा अध्यक्ष होण्यात काय आनंद? एखादी प्रांतिक वर्णाश्रम संघाची परिषद बोलवा. अखिल भारतीय परिषद बोलवा. तेथे करा अध्यक्ष. तुमच्या भद्रकालीजवळ अध्यक्ष होण्यात काय स्वारस्य? तो कमीपणा आहे. तुम्हाला नाही वाटत?”
“मी हीच गोष्ट तेथे ब्रम्हावृंदात सांगितली. मोठी परिषद भरवण्याचाही विचार आहे. पंढरपूरला भरवायची की नाशिकला हा प्रश्न आहे. परंतु परिषद हवी तीर्थक्षेत्रीच.”
“नाशिकच बरे. पंढरपूर जरा बाजूलाच पडते.”
“बघावे. बरे तर. मी जातो.”
“पाखरू संभाळा. उडून जाईल हो.”