தமிழ் இலக்கியத்தில் உரைநடை

தமிழ் இலக்கியத்தில் உரைநடை என்பது காலங்காலமாக பரிணாம வளர்ச்சியடைந்து, அறிஞர்களுக்காக மட்டுமே எழுதப்பட்டு, எல்லோருக்கும் பயன்படும் வகையில் எளிமைப்படுத்தப்பட்டது.

தமிழ் இலக்கியத்தில் உரைநடை தமிழ் இலக்கிய வரலாற்றில் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க இடத்தைப் பிடித்துள்ளது. தமிழ் உரைநடை நடையின் பரிணாம வளர்ச்சியுடன், தமிழ் மொழியிலும் படிப்படியாக மாற்றங்களைக் கண்டறிய முடியும். தமிழ் இலக்கியத்தின் பழங்கால வரலாற்றில், உரைநடை அகவல் வடிவத்தைப் போன்றே அஸ்ஸனஸ் மற்றும் லைட்டரேஷனுடன் எழுதப்பட்டது. பின்னர் இந்த படிவத்தின் பயன்பாடு குறைக்கப்பட்டது, இருப்பினும் பொருள் மற்றும் முன்கணிப்பு கொண்ட தொடரியல் வடிவம் பாதுகாக்கப்பட்டது. இந்த வகை தமிழ் உரைநடை பேச்சுத் தமிழ் மொழியை அடிப்படையாகக் கொண்டதல்ல. உண்மையில், ஆரம்பக் கவிதை நடையானது எழுத்து வடிவத்திற்குப் பதிலாக, பேச்சுத் தமிழை ஒத்திருந்தது. எழுதப்பட்ட உரைநடை பாணி முக்கியமாக சுருக்கமாகவும், சுருக்கமாகவும், சுருக்கமாகவும் இருந்தது மற்றும் சிந்தனையின் நுணுக்கம் மற்றும் சிக்கல்களை சித்தரித்தது.

தமிழ் இலக்கியத்தில் ஆரம்ப கால உரைநடை அடிப்படையில் அறிஞர்களுக்கு சேவை செய்யும் நோக்கத்துடன் கட்டப்பட்டது. எனவே இது பொதுவான தமிழ் மொழியில் அறியப்படாத பல தனித்துவமான சொற்களை உள்ளடக்கியது. ஆனால் தொழில்நுட்பம் மற்றும் அச்சு இயந்திரங்கள் தோன்றியதன் மூலம், தமிழ் உரைநடை ஒரு சாத்தியமான ஊடகமாகப் பயன்படுத்தப்படலாம் மற்றும் அனைவராலும் பயன்படுத்தப்படலாம் என்பது இறுதியில் உணரப்பட்டது. அதனால், தமிழ் உரைநடை எளிமையாக்கப்பட்டு, தனித்தன்மை வாய்ந்த, அரிய சொற்களின் பயன்பாடு குறைக்கப்பட்டது. தமிழ் உரைநடையில் உள்ள தொடரியல் பேச்சுத் தமிழ் மொழிக்கு மிகவும் நெருக்கமானது.

கடந்த நூற்றாண்டில், வெளியீட்டின் வளர்ச்சியுடன், தினசரி மற்றும் வாராந்திர செய்தித்தாள்கள், பத்திரிகைகள் மற்றும் பத்திரிகைகள் பிரபலமடைந்தன, இதனால் தமிழ் உரைநடை உச்சரிப்பு, எளிமை மற்றும் சரளத்தை நிறைவேற்றியது. உரைநடையின் தொடரியல் வடமொழியை ஒத்திருந்தது. சிறுகதைகள் மற்றும் நாவல்கள் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட வகைகளாக வளர்ச்சியடைந்து, பொது மக்களால் வாசிக்கப்பட்டு பாராட்டப்பட்டதால், சரளமும் எளிமையும் தெளிவும் இலக்கிய பாணியின் உள்ளார்ந்த பகுதியாக அமைந்தது. இதன் விளைவாக, தமிழ் உரைநடையின் ஒரு புதிய வடிவம் உருவானது, இது பல்வேறு வகையான எண்ணங்களையும் மனித உணர்ச்சிகளையும் மட்டுமே அறியப்பட்ட மற்றும் எளிமையான சொற்களைப் பயன்படுத்துவதன் மூலம் சித்தரிக்க முடிந்தது.

தமிழ்க்கவிதையில் புதிய வசன வடிவங்களின் அறிமுகத்துடன் முந்தைய வடிவங்கள் முழுமையாக நிராகரிக்கப்படவில்லை. இன்றுவரை பல கவிஞர்கள் பாரம்பரிய வசன வடிவங்களை மட்டுமே பயன்படுத்தி கவிதைகளை இயற்றுகின்றனர். இதேபோல், எளிமையான உரைநடை வடிவங்களின் வளர்ச்சியைப் பொருட்படுத்தாமல், பல அறிஞர்கள் மற்றும் எழுத்தாளர்கள் பழங்கால சொற்கள், சுருக்கங்கள் மற்றும் ஒத்திசைவுகளுடன் கர்ப்பமாக இருக்கும் பாரம்பரிய பாணிகளைப் பயன்படுத்த விரும்புகிறார்கள்.