मृत्यूचे काव्य 1

परंतु मी काय सांगू? जगलों तर आहें. मेलों तर मनानें आहे. प्रेसला शक्य झाले तर माझ्या भावास थोडी मदत मधून मधून लागली तर करावी. सुधाचें शिक्षण, डॉ. जोशी उंबरगांवचे त्यांना करायला माझ्या वतींने सांगावे.

मी मेलोंच तर निमूटपणें खोलीतून मित्रांनी म्यु. गाडींतून न्यावें. कोणाला कळवू नये. साधनेतून द्यावेच लागेल. इतर पत्रांत आपण होऊन नये देऊ. माझ्या भावास धीर द्यावा. प्रेसमधील सर्वांना प्रणाम, त्यांचे अनंत उपकार. श्रीरंग, नारायण, यदु, आंबे, क्षमा करा.

प्रेसचा एस. एम्., अण्णासाहेब, कोष्टेच्या विचाराने ट्रस्ट करा. मी काय सांगू ?
(हे फक्त तूच वाच व फाड. हे तुझ्या व माझ्यात.)

: सहा :
१०-६-५०

प्रिय मधू,

मला बहुतेक देवाचें बोलावणें आहे. कर्तव्य कठोर असतें. तूं धरणगाव, एरंडोल, अंमळनेरला जाच. माझी अखेरची इच्छा सांग की लोकशाही नि सत्याग्रही समाजवादी ध्येयानें खानदेशनें, महाराष्ट्रानें जावें. परंतु मी कोण? खानदेशचा मी चिरॠणी आहे. त्यांनी पैसे जमवले असले मला द्यायला तर ते मी समाजवादी कार्यास द्या सांगत आहे. खानदेशनें मध्ये मला १५००० हजार रुपये दिले. त्यांतील जवळजवळ ११ हजार वर्षभर खानदेशांतील कार्यास दिले. दोन हजार उरले ते साधना प्रेस मध्ये घातले आहेत. क्षमस्व खानदेशा, तुला विसरणार नाही. मधु क्षमस्व.
(मधु लिमये यांना पत्र)

गुरुजींची इच्छा

''अंगावरच्या कपडयांतच न्या. मृताची इच्छा पाळा.
अखेरच्या विधीसाठीं''