पाखराची गोष्ट 12

‘आज इकडे कोठे आलात? त्याने विचारले.

‘अरे, तुझी जीभ ना कापली होती मी? तरी बोलतोस?’

‘मला देवाने मानवी वाणी दिली, जीभ परत आली. तुम्ही आज माझ्या दारी आल्यात. मला तुमचे स्वागत करू दे. गोड फळे देऊ दे. काही देणगी देऊ दे. बसा येथे.’ असे म्हणून ते पाखरू उडत घरी आले.

‘बाबा, बाबा, आज पुन्हा उशीर? आज कोण आले? कोण भेटले?’ पिलांनी विचारले.

‘बाळांनो, आज त्या खंडूची चंडी आली आहे.’ त्याने सांगितले.

‘तुमची जीभ कापणारी चंडी, होय ना? पिलांनी एकदम संतापून विचारले.

‘होय तीच.’ त्याने सांगितले.

‘बाबा, आम्ही जातो आणि तिचे डोळे फोडतो.’ पिले म्हणाली.

‘मी जाते व तिचे नाक तोडत्ये. फोडत्ये तोंड.’ बायको म्हणाली.

‘छी छी, असे नका म्हणू. असे नका करू. मग तिच्यात नि आपल्यात फरक काय? ती दुष्ट असली तरी आपण दुष्ट होऊ नये आणि ती कशीही असली तरी तिच्या नव-याने माझ्यावर भरपूर प्रेम केले आहे. ती त्याला छळते; परंतु तो सारे सहन करतो. मग आपण नये का सहन करू? चला सारी. पिलांनो गाणी गा. गोड गोड फळे आणा. केळीची पाने तोडून आणा.’

‘हिला कशाला केळीचे पान?’ बायकोने विचारले.

‘जो वाईट असतो त्याचेच अधिक स्वागत करावे. त्याला अधिक प्रेम द्यावे. चला, ती वाट पाहात असेल.’

पाखरू आले, त्याची बायको आली. ती पिलेही आली. पिलांनी गाणी म्हटली. बायकोने केळीचे-रानकेळीचे-पान चोचीने तोडून आणले.

‘पुरे तुमची गाणी. मला लागली भूक.’ चंडी म्हणाली.

‘जा रे बाळांनो, फळे आणा.’ पाखराने सांगितले.

पिलांनी रसाळ फळे आणली. पानावर वाढली. चंडीने पटापट खाल्ली. तिचे पोट भरले.

‘जा रे पिलांनो. त्या दोन पेट्या आणा. एक हलकी आणा, एक जड आणा.’ पाखराने सांगितले.