सोराब नि रुस्तुम 12

‘थांब पोरा. तुझा चेंदामेंदा करतो.’ रुस्तुम गर्जला. सर्व शक्ती एकवटून त्याने गदा वर उचलली व हाणली; परंतु हे काय? सोराब कोठे आहे? विजेच्या चपळाईने तो एकदम बाजूला सरकला होता. त्याने घाव चुकवला आणि रुस्तुमच गदेसह खाली पडला. वाळूत पडला. ती वेळ होती रुस्तुमला मारण्याची; परंतु सोराब त्याच्याकडे पाहातच राहिला. प्रेमाने व करुणेने पाहात राहिला. सोराबच्या डोळ्यांत शत्रुता नव्हती. तेथे प्रेम होते.

‘ऊठ, महावीरा! ऊठ. तू पडलेला असताना तुझ्यावर घाव मी घालणार नाही. पुन्हा गदा नीट सरसावून ये. माझ्या मस्तकाचा चेंदामेंदा कर. जोराने घाव घाल. मला तुझ्यावर जोराने घाव घालता येत नाही. हात धजत नाही. का बरे असे होते? हे महापुरुषा, तू कोण, कोठला? तुझे नाव काय? कोणाशी मी लढत आहे?’

‘चावट, वात्रट पोरा. तू गप्पा मारायला आला आहेस की मारणमरणाला? नावे गावे काय विचारतोस? म्हणे हात धजत नाही. आलास कशाला भ्याडा? वीरांची गाठ घेण्याऐवजी बायकांत जाऊन बस. तेथे नाय, खेळ, मौज कर. घाव चुकविण्यासाठी नाचतोस काय? तू वीर नाही दिसत. नाच्या पो-या दिसतोस. सावध राहा आता. हा भाला घेऊन येतो आता. हा भाला तुझ्या हृदयातून आरपार जाईल. नाच-या पोरा, बघू किती नाचतोस, किती चुकवतोस ते.’

असे म्हणून रुस्तुम तो प्रचंड तेजस्वी भाला घेऊन धावला. सोराबही जरा संतापला; परंतु काय असेल ते असो. आयत्या वेळेस त्याचा हात थरथरे, शक्ती जणू निघून जाई.

आणि हे पाहा एकाएकी वादळ आले. वारे सुटले. आकाशात मेघ जमले. सूर्य झाकाळला गेला. का बरे? सूर्यनारायणाला पिता-पुत्रांचे ते अस्वाभाविक युद्ध पाहावत नव्हते? त्याने का तोंड झाकून घेतले? वाळूचे लोट वर उडाले. क्षणभर काही दिसेना.

परंतु वारे थांबले. वाळू उडायची थांबली. आकाशात ढग मात्र जमतच होते. रुस्तुमने सोराबला पेटलेल्या डोळ्यांनी पाहिले आणि त्याने तो भाला मारला. लागला भाला. सोराबच्या छातीत तो घुसला. पडला. तरुण कोमल वीर पडला. रुस्तुम तुच्छतेने त्याच्याजवळ आला.

‘नाच्या पो-या, पडलास धुळीत? आहे का उठायची पुन्हा छाती? ऊठ, माझा सूड घे. कर मला प्रहार. तुला बडबड करायला येते. प्रहार मात्र करता येत नाही. त्या वेळेस कचरतोस.’ रुस्तुम उपहासाने बोलत होता.