घाटमाथ्यावर

होतो मी सहचारिणीसह उभा त्या घाटमाथ्यावर

सृष्टीचे नव भव्य रुप हृदया उत्साह दे केवढा !

खाली खोल दरी, भयाण पुढती धिप्पाड मोठा कडा !

खाली जंगल दाट आणि वरती शोभे निळे अंबर

सूर्याच्या पिवळ्या उन्हात नटली कोठे गिरींची शिरे

कोठे शुभ्र जलौघ, दुर दिसती झाडीत कोठे पथ

धावे फुंकित शीट कर्कश, दिसे घाटात अग्नीरथ

जाती घालुनि शीळ भुर्र उडुनी केव्हा गुणी पाखरे

जोडीने पसरुन पंख अपुले तो कौंच पक्षीद्वय

जाई संथ हवेत पोहत, किती ते दृश्य चेतोहर !

ओलांडून दरी निवांत बसले पाषाणखंडावर

पाठोपाठ मनोविहंगहि-असा लागून गेला लय !

तेव्हा मी म्हटले, ’प्रिये, कधितरी सोडूनि देहास या

आत्मे काय उडून जातिल असे स्वर्गास गाठावया !’