गब्बूशेट 5

पूजा संपली. प्रसाद, तीर्थ वाटण्यात आले. शेटजी “रामा हो” करून गेले. मोटार घरी आली. शेटजींना पोचवून ती मोटार भटजींना आणण्यासाठी परत गेली. आणि रामभटजी आले.

“या भटजी. आजची पूजा फार सुंदर दिसत होती.”

“शेटजी, तुम्ही वर्णाश्रम-स्वराज्य-संघाचे अध्यक्ष झाला आहात म्हणे?”

“मुंबई शहरातील शाखेचा. त्याचे काय?”

“नाही, आज ब्रम्हवृंदात प्रश्न निघाला होता. तुमची स्तुती करीत होते. तुमच्या अध्यक्षतेखाली येथील शाखेतर्फे एखादी सभा घेण्याचा विचार आहे. आलेच आहात.”

“या वेळेस नको. पुन्हा पाहू. मला सभांचा वीट आहे. नुसती भाषणे ! धर्म आचरणासाठी आहे. आपले आचरणच जगाला शिकवील. खरे की नाही?”

“खरे आहे.”

“निघायचे का?”

“निघू या. मात्र जरा जपून हां. ती मुलगी मोठी भावनाप्रधान आहे. तुम्ही जर का काही करालसवराल, अधिकउणे, कमीजास्त बोलाल, तर ती अपमान करील, थोबाडीतही मारील. तिला आज नुसते पाहा; वाटले तर दोन शब्द बोला; काही भेट द्या. नंतर बैठकीत येऊन गाण्याला बसा. चला.”

शेटजींनी सुंदर पोशाख केला. गळयात सोन्याचे अलंकार शोभत होते. बोटांतून अंगठया होत्या. अत्तराचा सुगंध येत होता. दोघे मोटारीत बसले. निघाली मोटार. त्या वाडयाच्या दारात येऊन ती मोटार उभी राहिली. मोठया अदबीने त्यांना आत नेण्यात आले. गाणे चालले होते. मुख्य लोडाशी शेटजी बसले. त्यांना विडा देण्यात आला.

थोडया वेळाने शेटजी उठले. कोणीतरी त्यांना इशारा केला. ते आत जात होते. सर्वांचे डोळे तिकडे वळले. परंतु दार लावून घेण्यात आले. कोठे गेले शेटजी?”

ती पाहा सरला ! गरीब मैना ! चिखलात फसलेली दुर्दैवी गाय !

“सुंदरा, वर बघ जरा.” ती दुष्ट बाई म्हणाली.
“का मला छळता?” सरला बोलली.

“हे शेटजी आले आहेत तुझ्या दर्शनाला. रामरायाचे दर्शन घेऊन तुझ्याकडे आले आहेत. हे लक्षाधीश आहेत. तू नुसती संमती दाखव. ते तुला स्वर्गात ठेवतील. सारी संपत्ती तुझ्यावरून ओवाळतील. त्यांच्याजवळ दोन शब्द बोल.”