आशा-निराशा 3

“मी नाही निजत. मला नाही झोप येत.”

असे मायलेकींचे हळूहळू बोलणे चालले होते. मध्येच एखादा शब्द मोठा येई.

“नल्ये, खरेच नीज. इकडे ये वाटले तर.”

“नको बाबा. मी येथेच बसत्ये.”

“हे पुस्तक हवे तुला वाचायला?”

“बंडू, मला काही नको. आता तूच वाच, माझे संपले वाचन. बाबांनी बी.ए. पर्यंतसुध्दा वाट नाही पाहिली.”

“नल्ये, तुला का नोकरी करायची आहे कुठे? काय आहे सासरी कमी? घरी वाटेल तितके वाच. त्यांच्या घरी केवढी लायब्ररी आहे ! किती मासिके, वर्तमानपत्रे येतात ! वाच लागेल तेवढे. कामाला किती गडीमाणसे-स्वयंपाकाला बाई. तुम्ही बसा दोघे राजाराणी. वाचा, खेळा.”

“बाबा, आपली नलीच त्यांना शिकवील.”

“हो, शिकवीन हो. चिडवू नकोस बंडू. पुरूषांनीच बायकांना शिकवावे असे नाही काही. बायकांनीही शिकवावे.”

“आई, नली एव्हापासूनच त्यांची बाजू घेऊन भांडत आहे बघ.”

“पुरे करा रे. तुम्ही कोणी नसाल पडत तर मी जरा पडत्ये.”

“आई, तू नीज. मी इकडे बसत्ये. म्हणजे तू पाय लांब केलेस तरी चालतील. यांना मग लागणार नाही.” असे म्हणून नली सरलेजवळ बसली तिची आई झोपली.

“तुम्हांला कोठे जायचे?” सरलेने विचारले.

“जळगावला. तुम्ही कोठे जाता?”

“मी कल्याणला उतरणार आहे.”

“जवळच जायचे. एकटयाच आहात वाटते?”

“एकटीच जात आहे.”

“तुम्हांला कोठेतरी पाहिल्यासारखे वाटते?”

“कोठे पाहणार?”

“तुमचे नाव काय?”

“सरला.”

“नाही. मग नाही तुम्ही. परंतु तुमच्यासारखाच तिचा तोंडावळा होता. तिचे नाव सरला नव्हते एवढी नक्की.”

“तुम्ही मघा कोणाविषयी बोलत होता?”

“कोणाविषयी म्हणजे ! माझे दोन महिन्यांपूर्वी लग्न लागले. मी माहेरी जात आहे. थोडया दिवसांनी पुन्हा सासरी जायचे.”

“परंतु कोणा स्वयंपाकीणबाईंविषयी तुम्ही बोलत होता.”